Σε κουβέντα που είχα πρόσφατα με συγγενικό μου πρόσωπο, δέχτηκα την εξής ερώτηση "Πότε σκοπεύεις να βρεις μια κανονική δουλειά, έξω από το σπίτι; Δεν μπορείς τώρα που τα παιδιά σου θα πάνε σχολείο;". Η ερώτηση είναι πολύπλοκη και επιδέχεται δύο ερμηνείες-απαντήσεις ανάλογα με την οπτική γωνία που αντιμετωπίζει κανείς το θέμα της εργασίας της μητέρας στο σπίτι. Θα προσπαθήσω να αναφερθώ στο θέμα με βάση την προσωπική μου εμπειρία και εργασιακή επιλογή, ελπίζοντας ότι θα προκύψουν συμπεράσματα γενικότερου ενδιαφέροντος.Όπως έχουμε αναφέρει και παλιότερα, η εργασία από το σπίτι δεν αντιμετωπίζεται από τον κοινωνικό περίγυρο το ίδιο με άλλες πιο συνηθισμένες μορφές εργασίας, σε γραφείο, σε κατάστημα ή σε κάποιο εργοστάσιο.
- Μήπως έγινε η μητέρα μια νοικοκυρά (τσάμπα τα γαλλικά, το πιάνο και το μάστερ...), επάγγελμά οικιακά όπως έγραφε η παλιά ταυτότητα της μητέρας μου;
- Κλείστηκε η μητέρα στο σπίτι, να εργάζεται και να πολιορκείται καθημερινά από 1-2 απαιτητικούς μπόμπιρες, τα άπλυτα και τα ασιδέρωτα;
- Θυσιάστηκε η μητέρα για τα παιδιά της, βρίσκεται σε κατ' οίκον περιορισμό και περιμένει καρτερικά πότε τα μικρά της θα πάνε στο ολοήμερο σχολείο για να δραπετεύσει ξανά στον κόσμο των μεγάλων;
Όσο και αν τα παραπάνω φαίνονται λίγο αστεία, σε μια παρόμοια μορφή περνάνε από το μυαλό όχι μόνο των οικείων της μητέρας WHAM αλλά απασχολούν και την ίδια, σε στιγμές κρίσης και προβληματισμού.
Ας υποθέσουμε ότι η μητέρα κάνει κάποιον συμβιβασμό, αν θέλετε και θυσία, για να είναι πιο κοντά στα παιδιά της τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Γιατί θα πρέπει η επιλογή της αυτή να αντιμετωπίζεται σαν ταινία μελό περασμένων δεκαετιών; Φεμινισμός είναι οπωσδήποτε η μάνα να είναι μακριά από τα παιδιά της, άσχετα με το πως νιώθει για αυτό; Που υπάρχει γραμμένο ότι με το που τα παιδιά αρχίσουν να πηγαίνουν στον παιδικό σταθμό ή το σχολείο, δημιουργείται ξαφνικά ένα τεράααστιο χρονικό κενό που καθιστά την εξωτερική εργασία της μητέρας - ενίοτε πλήρους απασχόλησης - όχι μόνο εφικτή αλλά και επιβεβλημένη (εγώ γιατί δεν το είδα το κενό, λέτε να πρέπει να αλλάξω φακούς...); Μήπως τελικά καλό είναι, αν έχουμε επιλογή, να παραμερίσουμε λιγάκι τις δικές μας επιθυμίες και να το εξαργυρώσουμε αυτό με μια πιο ομαλή εξέλιξη της προσωπικότητας των παιδιών μας;
Υπάρχει και η εκδοχή (μάλλον εδώ κολλάει η γράφουσα) η εργασία στο σπίτι να είναι κάτι που ταιριάζει στη μητέρα, ανεξάρτητα από τα παιδιά και τις ανάγκες τους. Μια εργαζόμενη γυναίκα στο σπίτι μπορεί παράλληλα να είναι κοινωνική και να παρακολουθεί τις εξελίξεις, τόσο στο γνωστικό της αντικείμενο όσο και στα διάφορα κοινωνικά δρώμενα. Αντίθετα υπάρχουν περιπτώσεις όπου κάποιος εργαζόμενος ενδέχεται να αισθάνεται εγκλωβισμένος στο περιβάλλον ενός γραφείου, χωρίς πολλά κοινά στοιχεία με τους συνεργάτες του και με μειωμένη δυνατότητα κοινωνικής επαφής με φίλους και συνεργάτες με τους οποίους υπάρχει ιδιαίτερος σύνδεσμος. Πότε να βρω χρόνο να πάω για καφέ με μια φίλη μου αν ξοδεύω δύο ώρες καθημερινά για να πάω και να έρθω στο γραφείο;
Όπως και να χει, μια μητέρα εργαζόμενη στο σπίτι δεν είναι απαραίτητα αποκλεισμένη και συνεχίζει να μάχεται στον εργασιακό στίβο, απλά από διαφορετική θέση. Οι επιλογές της καθορίζονται από το πως βλέπει εκείνη την εργασία και από τις ανάγκες της οικογένειάς της και έχουν σαν στόχο να συνδυάσουν την εργασία με την ομαλή οικογενειακή ζωή. Στην εποχή των ηλεκτρονικών μέσων και της κοινωνικής δικτύωσης, η μητέρα WAHM έχει ακόμα περισσότερες επιλογές έτσι ώστε να αισθάνεται ικανοποιημένη σαν γυναίκα, μητέρα αλλά και εργαζόμενη!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου